Nasza wi­try­na wraca do sieci po po­waż­nej a­warii. Wraca w nowej od­słonie. Tak więc nie ma tego złego... Stro­na, póki co, nie jest jesz­cze kom­plet­na, ale po­sta­nowi­liśmy jak naj­prę­dzej ją u­rucho­mić i wzbo­ga­cać na bie­żą­co.

W dniach 20–25 lipca prze­ży­wa­li­śmy w na­szej pa­rafii Dni w Die­cezjach w ra­mach Świa­to­wych Dni Mło­dzieży. Grupa piel­grzy­mów z Ukra­iny, Bra­zy­lii i Ir­lan­dii za­go­ści­ła w do­mach wielu ro­dzin. Był to o­woc­ny czas na­wią­zania trwa­łych re­la­cji, po­zna­nia sie­bie na­wzajem, bo­gac­twa oby­cza­jów, hi­sto­rii, ję­zy­ka oraz tra­dy­cji kul­turo­wych. Każdy dzień po­by­tu w Otwoc­ku ob­fi­tował w nie­za­po­mniane chwi­le przy­go­towu­ją­ce do głów­nych wy­da­rzeń w Kra­ko­wie.

W związ­ku z Na­dzwy­czaj­nym Ro­kiem Ju­bi­le­uszo­wym Mi­ło­sier­dzia 18 czerw­ca wy­bra­li­śmy się na pa­rafial­ną piel­grzym­kę do Kra­ko­wa i Ła­giew­nik. Z Otwoc­ka wy­ru­szyliśmy wcze­snym ran­kiem, już o godz. 5.00, kiedy inni jesz­cze smacz­nie spali. Choć byli i tacy piel­grzy­mi, któ­rzy tak nie mogli do­cze­kać się wy­jaz­du, że na przy­ko­ściel­nym par­kin­gu zja­wi­li się już ty­dzień wcze­śniej. Nie było au­to­busu więc wró­ci­li do domu. Po­cze­ka­li jed­nak ty­dzień i wraz z całą grupą wy­ru­szyli na po­łu­dnie Pol­ski.

W Zie­lo­ne Świę­ta Pa­rafia Ze­sła­nia Ducha Świę­te­go ob­chodzi­ła swoją u­ro­czy­stość pa­tro­nal­ną – od­pust. Tego dnia chwi­le mo­dli­tew­nego sku­pie­nia prze­pla­tały się z ra­do­sną za­bawą, co bu­do­wa­ło całą peł­nię na­sze­go świę­to­wa­nia.

Ra­dość nocy zmar­twych­wsta­nia trwa. Do­peł­ni­ła ją pro­ce­sja re­zu­rek­cyj­na ogła­sza­jąc ca­łe­mu świa­tu: Ch­ry­stus zmar­twych­wstał!

Pro­ce­sji i Mszy św. re­zu­rek­cyj­nej prze­wod­ni­czył ks. Krzysz­tof Wojda SAC – pro­boszcz.

Wi­gilia Pa­schal­na to noc czu­wa­nia i mo­dli­twy, noc o­cze­ki­wa­nia na zmar­twych­wstanie Ch­ry­stu­sa. Noc, pod­czas któ­rej niebo łączy się z zie­mią, śmierć zo­sta­je prze­zwy­cię­żo­na przez życie, noc zwy­cię­stwa mi­ło­ści nad grze­chem. Tego, co wy­da­rzyło się tej nocy nie da się o­pi­sać żad­ny­mi sło­wa­mi, dla­te­go li­tur­gia przy­bli­ża ta­jem­ni­ce tej nocy u­ży­wa­jąc sym­bo­li. Znaki te czę­sto po­tra­fią po­wie­dzieć dużo wię­cej niż słowa. Naj­bar­dziej wy­mow­ne z sym­bo­li o­bec­nych w dzi­siej­szej li­tur­gii to świa­tło i woda.

Wi­gilii Pa­schal­nej prze­wod­ni­czył i ho­mi­lię wy­gło­sił ks. Sła­wo­mir Gro­cha­lak SAC.

W Wiel­ką So­botę Ko­ściół spra­wu­je je­dy­nie Li­tur­gię Go­dzin. Przy­no­si­my do po­świę­ce­nia po­kar­my na świą­tecz­ny stół. Na­wie­dzamy rów­nież Grób Pań­ski. Tr­wa­jąc tam z uf­no­ścią na mo­dli­twie pa­mię­tamy o­biet­nicę, że po trzech dniach Ch­ry­stus zmar­twych­wstanie.

W Wiel­ki Pią­tek Ko­ściół, będąc wier­nym daw­nej tra­dy­cji, nie spra­wu­je Naj­święt­szej Eu­cha­ry­stii. Dziś Ch­ry­stus złożył za nas o­fia­rę na drze­wie Krzy­ża. Zatem zby­tecz­ne by­ło­by po­na­wianie tej o­fia­ry na oł­ta­rzu. Cen­trum wiel­ko­piąt­kowej Li­tur­gii Słowa sta­no­wi opis Męki Pań­skiej. Jego au­to­rem jest św. Jan. Je­dy­ny spo­śród e­wan­geli­stów, który był na­ocz­nym świad­kiem i wię­cej – u­czest­ni­kiem tych wy­da­rzeń.

Kul­mi­na­cyj­ną czę­ścią wiel­ko­piąt­kowej li­tur­gii jest u­ka­zanie i ad­o­racja Krzy­ża. Po­chy­la­jąc się nad tym Krzy­żem i ca­łu­jąc go od­da­je­my Zba­wi­cie­lo­wi cześć i wdzięcz­ność za Jego zbaw­czą mękę i śmierć.

Li­tur­gii na Cześć Męki Pań­skiej prze­wod­ni­czył i ho­mi­lię wy­gło­sił ks. Grze­gorz Świe­carz SAC.