Wielu z nas pamięta posugę diakońską, a potem uroczystości prymicyjne ks. Sławomira Łubiana SDB, a dziś z radością przyszło nam świętować jubileusz 25-lecia sakramentu święceń. Dziękujemy Panu Bogu za ten czas służbu kapłańskiej ks. Sławomira. Dołączamy się do wszystkich życzeń, które dziś popłynęły podczas Mszy św. sprawowanej przez Jubilata. Niech dobry Bóg błogosławi na kolejne lata posługi w Kościele.

„Twoja cześć, chwa­ła, nasz wiecz­ny Panie” słowa tej pie­śni roz­brzmie­wa­ły dziś nie w ko­ście­le, ale na u­li­cach na­sze­go mia­sta. W Uro­czy­stość Najśw. Ciała i Krwi Pań­skiej pu­blicz­nie wy­zna­je­my wiarę w re­al­ną o­bec­ność Boga pod po­sta­ciami chle­ba i wina. Wy­cho­dząc na ulic Otwoc­ka, mó­wi­my wszyst­kim: oto nasz Bóg, za Nim chce­my iść!

Dziś, po dwóch la­tach przy­go­towa­nia, mło­dzież z na­szej pa­rafii przy­ję­ła sa­krament bierz­mo­wa­nia przez po­słu­gę ks. bpa Ka­zi­mie­rza Ro­ma­niu­ka. Pod­czas wie­czor­nej Mszy św., o po­trzeb­ne dla nich dary Ducha Świę­te­go, mo­dli­li się ro­dzi­ce, bli­scy oraz świad­ko­wie sa­kramentu.

Od lat po­wojen­nych w ko­ście­le św. Win­cen­tego à Paulo czcią wier­nych cie­szy się wi­ze­ru­nek Matki Bożej Śnież­nej po­chodzą­cy ze zbu­rzo­ne­go ko­ścioła w Swoj­czowie na Wo­ły­niu. Co roku nasi pa­rafianie piel­grzy­mu­ją, dzień po od­pu­ście pa­rafial­nym, do Pa­tron­ki na­sze­go mia­sta. Tak było i tym razem. Przy­byli­śmy po­kłonić się Matce Naj­święt­szej dzię­ku­jąc Bogu za Jej wsta­wien­nic­twem za wszel­kie łaski, któ­rych do­zna­li­śmy w mi­nio­nym roku.

Uro­czy­stość Ze­sła­nia Ducha Świę­te­go koń­czy okres wiel­ka­noc­ny. Tego dnia nasza wspól­no­ta pa­rafial­na ob­chodzi świę­to pa­tro­nal­ne – od­pust. Jak co roku świę­towanie ma wy­miar za­rów­no du­cho­wy jak ma­te­rial­ny. Przed po­łu­dniem gro­ma­dzi­liśmy się na Mszach św., a o godz. 12.30 u­ro­czy­stej Eu­cha­ry­stii oraz pro­ce­sji prze­wod­ni­czył ks. Cze­sław Pa­rzy­szek SAC.

Ra­dość zmar­twych­wstania prze­dłu­ży­li­śmy u­czest­ni­cząc w pro­ce­sji i Mszy św. re­zu­rek­cyj­nej. Wy­cho­dząc poza świą­ty­nię, o­głosi­liśmy świa­tu, że Jezus żyje, zmar­twych­wstał, wy­peł­nił to, co za­po­wie­dział.

Czym ta noc róż­ni się od in­nych? To py­ta­nie, które pada na u­czcie pas­chal­nej wy­znaw­ców re­li­gii Moj­że­sza, mocno wy­brzmie­wa­ło rów­nież dziś, pod­czas uczty pas­chal­nej No­we­go Przy­mie­rza. Stary Te­sta­ment u­dzie­lał ja­snej od­powie­dzi świę­tu­ją­cym Pa­schę. A dla nas, czym ta noc różni się od in­nych? Od­po­wiedź jest pro­sta: tej nocy Jezus skru­szyw­szy więzy śmier­ci jako zwy­cięz­ca wy­szedł z ot­chła­ni. Ch­ry­stus zmar­twych­wstał! Praw­dzi­wie zmar­twych­wstał!

Wiel­ka So­bota jest dniem ciszy i za­du­my. Odwie­dza­my Ch­ry­stu­sa w Gro­bie Pań­skim, ad­o­ru­je­my Go dzię­ku­jąc za jego zbaw­czą mękę i śmierć. Przy­no­si­my rów­nież do po­świę­ce­nia po­kar­my na wiel­ka­noc­ny stół.